Koncepti  i tetë orë në punë filloi si një ëndërr socialiste. Pronari i fabrikës tekstile të Uellsit dhe reformatori social Robert Owen vlerësohet si personi i parë që e artikuloi atë, duke kërkuar “tetë orë punë, tetë orë pushim dhe tetë orë pushim” për punëtorët në fillim të shekullit të XIX-të. Kjo ishte shumë më mirë se sa pritej të punonin në atë kohë punëtorët e fabrikës 12 ose 14-orëshe, përfshirë fëmijët. Gjatë rreth 100 viteve të ardhshme, sindikatat e punëtorëve në SHBA nxitën dhe fituan miratimin e standardit tetë orësh në industri të ndryshme. Henry Ford e solli idenë më tej në rrjedhën kryesore në vitin 1926, duke detyruar një javë pune pesë-ditore, 40-orëshe në fabrikat e kompanisë së tij. Në vitin 1940, Kongresi caktoi zyrtarisht javën e punës amerikane në 40 orë.

Ka vetëm një problem është e pamundur të punosh për tetë orë në ditë në punët që shumë prej nesh i kemi tani. Ashtu si shumica e njerëzve që shkruajnë vepra dhe mendojnë për produktivitetin, – ata prej nesh që punojnë në tavolina, kryesisht para kompjuterëve, zyrave ose nga shtëpia. Sidomos ata prej nesh që i kalojnë ato orë duke bërë gjëra, si shkrimtarë, kodues dhe stilistë grafikë. Tetë orë në ditë janë shumë të gjata për të punuar në një fabrikë, një restorant, një qendër telefonike ose një dyqan gjithashtu, dhe ne duhet ta rimendojmë dhe ta riligjojmë këtë standard në të gjitha industritë.

Por për ata prej nesh që kanë punë kreative, të fokusuar, relativisht të vetmuar: pesë orë janë të mjaftueshme. Ndonjëherë, është më se e mjaftueshme. Dilni dhe shijoni ditën tuaj të punës, më në fund.