I përkulur në një kënd të bukur 45 gradë,

sy të ngulur në filmat me karton dhe hije mbi zverk,

mund të mendosh se ke të bësh me një statujë parku,

por jo, është im atë,

i cili

sapo e zgjodhi

shprehjen me të cilën unë do ta mbaj mend.

Me të është e lehtë; askush nuk pret ndonjë gjë prej tij,

i rrethuar me harresë dhe falje.

Madje mund të vazhdojë të rrijë pa lëvizur

edhe për një milion vjet të tjerë,

si një fosile brenda në qelibar.

E cili ishte profil i gjyshërve të mi?

Krejt aksidental. Ata pozuan për njëzet minuta

para një aparati të vjetër fotografik Daguerre,

i cili shkrepi tinëzisht, në momentin e gabuar,

kur kripa i nxori në sipërfaqen e një deti të vdekur.

Xhon Koltrein kurr nuk sheh drejt teje. Vështirë

t’i fiksosh një gjest a një emocion. Ai thjesht luan jazz.

Mat kohët me shputë. Vigjilent,

për të ndërhyrë me melankolinë e tij në momentin e duhur,

si me një xhaketë për një grua nudo.

Van Gogu i skiconte portretet e tij nga prapa

dhe disa prej tyre i quajti “jetimë”. Apo qe ai që u skicua

prej shpinave, si një fotograf i çastit,

që të ngec një kopje akoma të qullët të vetes në dorë?

Kur time bije, Leas, 3 vjeçe, që kishte frikë nga kamera,

i duhej një foto për pasaportë,

unë e mora në krah, pozuam të dyja bashkë. Mjeshtri,

si të vetmen zgjidhje, e preu me gërshërë fytyrën e saj prej

meje,

duke u shkëputur nga konteksti.

Ajo ndihet e qetë brenda atij identiteti fals;

ajo nuk e ka zbuluar tradhtinë akoma.

Kjo turmë gazmore të rinjsh, me këmbët që merren nga

birra,

del nga një klub e hyn në një karantinë shprese.

Errësira ndahet në kubikë të përkryer xhelatine.

Gjumëprishurit,

nervozë, ngatërrohen nëpër këmishët e natës prej bezeje

si statuja në prag të inaugurimit.

Kurse statujat e heronjve dhe sundimtarëve në sheshe

duket se e kanë fituar lojën me kohën. Me një pamje

triumfuese

prej Jul Cezari, të gjitha thonë: “Erdha, pashë, fitova!”

Po a nuk ishte e njëjti Cezar ai që, me sy të zgurdulluar,

një thikë në fyt,

të fundit frazë që tha, qe: “Edhe ti, Brut?!”