Tregim nga Ibrahim Berisha

Prishtina ime 1979: Rrobaqepësi Izeti

Lagështira e tejshtrirë nga gypi përmbledhës i kanalizimit ka dalë edhe në mes të rrugës së kalldrëmtë.

Hedh hapin matanë gurit ku thyhet rrjedha e plogësht e ujit.

Rrobaqepësi, Latifi, po nuk e njeh askush ndryshe veç Lata, ndihmësi i  rrobaqepësit më të njohur të Prishtinës, Izetit, thotë: Gjilpëra e rrobaqepësit, thumbat e këpucëtarit dhe brisku i rrojtarit, çdo ditë më hanë shpirtin nga ora shtatë e mëngjesit deri në orën nëntë të mbrëmjes.

Të dëgjoj mirë, i them rrobaqepësit. Ndoshta gjërat nuk i shoh si janë njëmend, por, nuk  i kapërcej me lehtësi të pakthyeshme.

 Kam ardhur të takoj mjeshtër Izetin, i them.

Nuk vjen sot ka shku’ në Prizren, thotë Lata.

Nëse me merr shegert, e pyes.

Luhat kokën ai pa qartësuar çfarë do të thotë: E mundur apo e pamundur.

Pse ka shkuar, e pyes.

Nuk ka vendosur ende ku do të varroset. Në Prizren a në Prishtinë. Të shoh nëse është më mirë atje.

Tallje bizare, mendoj. E kupton mosbesimin tim.

Serioze, do të vdesë shpejt, më thotë Lata.

Ngreh vetullat. Luhat kokën: Nuk di kur vjen, thotë.

Edhe prapë nuk ndal luhatjen e kokës.

Qebapxhiu, nga dera përballë ndërhyn, më frikëson, kur përplas zërin: Paske humbur besimin në vete dhe nuk ke si t’i besosh Latës. E kërkon Izetin, por ai nuk do të vijë.

Ora është nëntë pa pesë. Koha për të ikur, pa kryer punë.

Eja më, thotë. Ulu.

Më sjellë gjashtë qebapa dhe gotën me jogurt të Qumështores së Fushë-Kosovës.

Pikërisht duke u zhytur në thellësi kohe kuptoj se qyteti është një dorë torture e lazdruar që nuk ka lëshuar ende rrugët e shtrira në kalldrëm. Mund të jetë kjo fotografi e aparatit të kokës sime?

Faleminderit shumë, i them. Kur më vë përpara edhe gotën me ujë.

Mendoj për fatmirësinë e domosdoshme, kur zbres  më poshtë rrugicës. Dhe, kështu i pafuqishëm, dorëtharë e kokëvarur, ndjehem përherë, për të mos thënë edhe i lënduar, kur nuk pajtohem me gjendjen ekzistuese.

Cila është gjendja ekzistuese, nëse mund të saktësohet, e pyes Hamilin, i cili shet bizhuteri në tavolinën e plastikës në cep të rrugicës.

Gjerdan, vëth, unazë, rruaza, maskë, çfarë do, më pyet.

Shiten, e pyes.

Po, thotë, shitet gjithçka. Edhe bashkëshortët e bashkëshortet e rreme.

Shiten, bizhuteritë, e pyes.

Dymijëetreqind dinarë, kjo, bën me gisht nga rruaza me trëndafil të kuq.

E pamundur, mendoj.

Frymëzon për dashuri, thotë.

Kërkoj punë. Ëndërr, ia kthej.

Stolitë nisin me ëndrra, këmbëngul. Shitet, më thotë, e sheh, zgjatë dorën kah në dera e drunjtë, ku shkruan: “Shtëpia shitet”.

Edhe mos vraj mendjen, sot shitet gjithçka në këtë vend. Njerëzit shiten më së liri. Fal, fol me pezm.

E shoh, qenke djalë i mirë, thotë. Më dhuron një pullë të argjendtë.

Më sheh me dhembshuri, mendoj.

Duke shkuar teposhtë,  bozaxhiu, më vjen afër, thotë: Do të blesh ndogjë, i ke të gjitha në këtë lagje.

Nuk ka ndonjë lagje të gjenden të gjitha që i kërkon njeriu, ia kthej.

Merr një gotë bozë, më ofron.

Nuk kam dinar.

Mushë gotën. Merre, thotë. Qenke i papunë?

Shitet gjithçka, përsëris pa zë fjalët e bozaxhiut. Njeriu më së liri, mendoj. Po, të mos mendoj asgjë fare është më mirë.

Koha të largohesh, i them vetes. Largohem me ecje jodëshpëruese. Sa mbërrij në krye të rrugës së kalldrëmit që del përballë Gjimnazit të Prishtinës, më ndal zëri i Latës.

Izeti të dhuron 50 dinarë dhe këtë kalem me penj të zi. Nuk i duhen shegert, më thotë.