Ibrahim Berisha

Kur mungonte qetësia, ajo që vjen mbas zhurmës së papërfunduar, edhe kur duhej të binte heshtja për të
mos më gjetur askush askund, unë ikja në tavan. Drunjtë e gjatë horiziontalë dhe vertikalë lidhnin kulmin si fije merimange të pashkëputshme me me plot nyja. Të tharë me çarje të thyera, ngjanin në vizatime të piktorëve naivë.

Frymën e pluhurit e përballoja më lehtë, kur qitja nga xhepi i pantallonave shkrepsën me fije piriti në krye, cigaren Point për ta tymosur me pozitën krenare të një kauboji amerikan. Do të thoshte shumkush se atje qëndroja fshehur për të mos rënë në sy kur ikja dhe pija duhan. Unë kisha përvojë për të pirë duhan edhe në tokë pa më hetuar ndokush, prandaj, edhe sot mendoj, arsyeja kryesore pse ikja në tavan, ishte qetësia e plotë atje ku gjithçka mbushej me errësirë të brishtë pasi rrezet e diellit hynin nëpër hapësirat boshe dhe drita e tyre zbulonte përmasën e vërtetë të pluhurit.

Shijoja vetminë që më kishte hyrë në mendje, prej muajsh, i patrazuar bëja plane për të ikur në Gjermani.
Me vete mbaja pasqyrën e vogël, dhe krahnin për të pare veten kur tymosja dhe shkundja me duar pluhurin nga flokët.

Nuk kam marrë me vete asnjëherë askënd, prandaj nuk kam ndonjë ngjarje për të treguar për tavanin. Aq më pak ngjarje të mirë. E vetmja që edhe sot nuk harrohet, nga të gjithë anëtarët e familjes, pasi  përmendet në raste të papritura, ishte ajo ngjarja më e keqe që mund t’i ndodhte shtëpisë sonë.

Mendimi për dinarët që duheshin për biletën Fushë-Kosovë Munih për trenin Akropolis, ma rëndonin kokën, aq sa peshonte qindra kilogramë. Nuk më kish shkuar në mendje për të marrë ndonjë libër, të gjeja një dritë në plasat e qeramidheve për të shfletuar ndodhitë brenda kopertinave. Nuk më kënaqte asgjë pos atij tymit të duhanit.

Pasqyra reflektonte në një pikë me rrezet që hynin nga plasa ndërmjet qeramidheve. Rrezet fokusonin një tube fshisash që duhej tharë për t’i kthyer në pajisje të përdorshme dhe të dobishme pastrimi. Duke shikuar rrezet që hynin dhe ktheheshin nga pasqyra si gërshëtim I fijeve të shumta e të holla të fshesës, më zuri dobësia që nuk e përballoja. Kur bija në këtë gjendje morfi, ëndërroja copa ngjarjesh të paimagjinueshme. Sikur fluturoja ulur në një buall të mbuluar nga balta humuse. Apo, sikur retë
mbulonin tokën në vend të barit.

Më zgjoi nga kotësia morfe era e rëndë dhe flaka që kishte nisur të shpërndahet nëpër trarë, pasi tashme fshesat e thata, gazetat dhe plot sepete ku thahej rrushi në vjeshtë të vonë, ishin bërë gati hi e pluhur.
Kërceva me ngulfatje, duke mësyer dritaren e tavanit. Nga atje nuk dallova asgjë pos pamjen e bukur të ditës, e cila po merrte përmbajte fatale. Kur u largova duke zënë pamjen e plotë të kulmit, piskata me plot gulshimë.

Zjarri! Po digjet shtëpia.

Piskamat mbushën oborrin, duke u zgjeruar edhe në të gjitha oborret e lagjes. Uji i paktë veçsa shtonte flakën dhe tymin.

Asgjë nuk është jona në këtë botë, tha gruaja që ishte nxirë nga tymi duke provuar të nxirrte plaçka nga tri dhomat.

Kur u qetësua gjithçka, ende hiri shpërndahej nga era e lehtë duke mbushur ajrin me erën e rëndë. Tri javë nuk u hoq era që të ngulfatte organet e frymëmarrjes.

Kallëzimet përsëriteshin nëpër javë, muaj, vite.

Plotësoheshin me detaje të reja. Secili tregonte ku ishte kur shpërtheu zjarri. Në dhomë, në korridor, në çilar, duke pirë ujë, apo çfarë klithme kishte dëgjuar sa kish pa tymin mbi kulm. Ku i kishte shkuar më së pari mendimi.

Unë, kurdo që hapej biseda për djegien e shtëpisë, nuk I ikja faktit, se isha i pari që e kisha vërejtur zjarrin. I pari e ka pa Leoni, kjo ishte fjalia e domosdoshme e fillimit për të hyrë pastaj në ngjarjen që na la pa shtëpi, përmendja e së cilës, aq sa më frikësonte, po aq edhe më bënte krenar të pandershëm.