Shkruan: Michael Martens

Beogradi po nxit dhunën në Kosovë dhe po shtiret se s’po di asgjë para BE-së. Në realitet bëhet fjalë për kontrollin e territorit. Si në vitet nëntëdhjetë nën Millosheviqin.

Pasi Jugosllavia u shemb me gjakderdhje tridhjetë vjet më parë, Serbia luajti një lojë cinike: derisa trupat e financuara nga Beogradi që u dërguan në betejë plaçkitën, vranë dhe pushtuan Kroacinë dhe më vonë Bosnjën, presidenti serb Slobodan Millosheviq u paraqit si një engjëll i pafajësisë. Ai pohoi se vendi i tij nuk kishte asnjë lidhje me të, se bëhej fjalë për konflikte ndërmjet serbëve vendas dhe shteteve fqinje.

Kjo ishte një gënjeshtër e hapur, dhe megjithatë pakkush në Perëndim ngriti zërin kundër saj. Ata preferuan ta shihnin Millosheviqin si partner negociator. Putini kopjoi me sukses sistemin e Millosheviqit në Krime në vitin 2014: “burrat e tij të vegjël të gjelbër” ishin forca speciale të ushtrisë ruse pa shenja në uniformat e tyre.

Zyrtarisht, Kremlini pretendoi se nuk dinte asgjë për të.

Sot, kur gënjeshtra nuk është më e nevojshme, Moska mburret me operacionin special për pushtimin e Krimesë në atë kohë. Gënjeshtra e djeshme është kthyer në aktin heroik të sotëm.

Diçka e ngjashme po ndodh sërish në Ballkan. Veriu i Kosovës me popullsi serbe kontrollohet kryesisht nga Serbia. Pothuajse të gjitha punët varen drejtpërdrejt ose tërthorazi nga Beogradi. Asgjë e rëndësishme nuk ndodh në veri pa dijeninë e qeverisë serbe. Një javë më parë, një skuadër guerile prej 30 vetash u shfaq papritur në veri. E pajisur mirë, me armë zjarri, granata dore, mjete të blinduara dhe pajisje komunikimi, të kamufluara nën kapuç. Skuadra rrethoi një rrugë, i zu pritë një njësie policore të Kosovës, qëlloi një polic dhe më pas, për pakënaqësinë e Kishës Serbe, u barrikaduan në një manastir ortodoks. Në një përleshje të mëvonshme me policinë e Kosovës, të paktën tre guerilë u vranë.

Pas aksionit komando ishte Serbia

Nuk është plotësisht e qartë nëse luftimet ishin një provokim i Beogradit që doli jashtë kontrollit dhe cili ishte qëllimi. Një gjë është e sigurt: skuadra guerile mund të ishte pajisur dhe mbështetur vetëm nga Beogradi. Edhe në veriun e egër të Kosovës, qytetarët e thjeshtë nuk kanë automjete të blinduara dhe granata dore. Kur presidenti i fuqishëm i Serbisë, Aleksandar Vuçiq tani pohon se ai nuk dinte asgjë për këtë, duhet të jeni shumë naivë për ta besuar atë. Vuçiqi zbaton metodën e mësuesit të tij Millosheviq, ministër i propagandës së të cilit ishte: dhuna promovohet vazhdimisht, por u jepet nënkontraktorëve guerilë, ndërsa në skenën evropiane ai pretendon se është i shqetësuar dhe pretendon se është i gatshëm të negociojë, gjë që në realitet synon vetëm të fitojë kohë. Qëllimi i vërtetë është kontrolli mbi territorin.

Burrat e shtetit që dikur besonin gënjeshtrat e Millosheviqit, tani janë qesharakë në rastin më të mirë në retrospektivë. Kushdo që mban përgjegjësi sot dhe ende beson, ose pretendon se beson, se Vuçiqi është një njeri, fjalës së të cilit mund t’i besohet, duhet të mendojë se si do të duket ky qëndrim pas dhjetë vjetësh. Vuçiqi po ndjek një strategji cinike në Kosovë. Është koha për t’i parë dhe për t’i komentuar gjërat ashtu siç janë. Jo vetëm në retrospektivë, si me Millosheviqin dhe Putinin, por tani. Fakti që Vuçiqi shtrembëron faktet është loja e tij. Askush nuk po e detyron BE-në apo Berlinin të shtiren sikur po bashkëpunojnë.

Shkrimi origjinal është botuar në mediumin gjerman FAZ, ndërsa është përkthyer nga Klankosova.tv.

Michael Martens është korrespondent për vendet e Evropës Juglindore me qendër në Vjenë.