Një shkencëtar ka shpjeguar pse sprinti prej 400 metra është gara individuale më e vështirë në Lojërat Olimpike “Paris 2024” dhe gara më e vështirë në të gjithë atletikën.

Finalja e 400 metrave për meshkuj sapo ka përfunduar në Paris, me Matt Hudson-Smith të ekipit britanik që fitoi medaljen e argjendtë.

29-vjeçari, i cili tani mban rekordin evropian në këtë garë, vrapoi një kohë prej 43.44 dhe udhëhoqi ndërsa atletët hynë në kthesën e fundit, por ai u parakalua vetëm disa metra larg vijës pas një rritjeje të vonë nga Quincy Hall i SHBA-vë.

Tifozët që ndjekin ngjarjen në Lojërat Olimpike do të kenë vënë re se si atletët priren të lodhen shumë ndërsa vrapojnë drejt vijës pasi në përgjithësi nisin fuqishëm.

Hall bëri të kundërtën në Paris, pasi ishte zvarritur drejt fundit të fushës me tetë lojtarë përpara se të kursente më të mirën deri në fund.

400 metra konsiderohet si një garë sprint, dhe është më e gjata e këtij lloji që garohet në garat individuale të sanksionuara nga IAAF.

Shumica e atletëve elitë meshkuj kanë mesatarisht pak më shumë se 11 sekonda për xhiro, krahasuar me pak më shumë se nëntë sekonda që prodhojnë vrapuesit më të mirë në 100 metra.

Kur i shihni ato shifra, mbase bie në sy se sa sfiduese është ngjarja. Por, sa e vështirë është në të vërtetë?

Sipas kanalit të bazuar në shkencë në YouTube, Outperform, 400 metërshi është në fakt më e vështira nga çdo garë olimpike.

Arsyeja kryesore për këtë është energjia që trupi prodhon gjatë garës dhe tre sistemet e energjisë që trupi përdor.

Trupi i një atleti fillimisht përdor një rezervë energjie që i lejon ata të kenë një breshëri të shkurtër dhe të mprehtë për t’i arritur shpejtësinë maksimale në pesë deri në 10 sekondat e para në 50 metra.

150 metrat e ardhshëm i shohin vrapuesit të vrapojnë nën shpejtësinë e tyre maksimale, me acidin laktik që shkakton lodhjen e muskujve.

Trupi më pas do të prodhojë energji anaerobe gjatë 100 metrave të ardhshëm. Por do ta prodhojë atë shumë më ngadalë se dy burimet e tjera të energjisë – që do të thotë se kërkesa tejkalon ofertën.

Trupi do të përpiqet të prodhojë më shumë energji aerobike, por përpiqet të prodhojë mjaftueshëm për të ndihmuar sprintin përfundimtar drejt vijës, duke bërë që muskujt të ndikohen negativisht.

Legjenda amerikane e sprintingut, Michael Johnson, iu përgjigj videos në Tëitter, duke shkruar: “Të kuptuarit e këtij procesi ishte çelësi për mua që të thyeja rekordin botëror dhe të vrapoja vazhdimisht 43 sekonda”.

“Nëse një vrapues 400 metërsh nuk e kupton këtë proces, do të ndihet gjithmonë si vdekje!”, deklaroi ai. /Telegrafi/