Jamil Hassan, një nga njerëzit më të frikshëm në regjimin sirian të Bashar al-Assad, i kërkuar për torturimin dhe vrasjen e civilëve, po dridhej teksa po zbriste shkallët e bllokut të tij të apartamenteve.

Jashtë, 72-vjeçari hipi në një veturë në një konvoj të vogël me familjen e tij dhe një grup roje sigurie, vetëm disa valixhe mes tyre. Fqinji i tij dhe djali i saj adoleshent shikonin.

“E dija që në momentin që i pashë të iknin se Assad kishte rënë”, thotë ajo, transmeton Telegrafi.

Kur BBC hyri në banesën e Hassanit disa ditë më vonë, shenjat e largimit të nxituar të familjes ishin kudo.

Në frigorifer ishte një tortë me karrota, gjysmë e ngrënë me një thikë ende në pjatë.

Shtretërit ishin të mbushur me rroba dhe kuti këpucësh bosh. Lulet u vyshkën në një vazo në dhomën e ngrënies dhe pjatat ishin lënë të thaheshin pranë lavamanit.

Një foto me kornizë të një Hasani dhe Asadit të buzëqeshur ishte varur në murin e studios, me tekstin ku shkruhej: “Qiejtë tanë janë për ne dhe i ndaluar për të tjerët”.

Hassan, i njohur si “kasapi” nga shumë civilë në rrugën e tij, ishte një nga zbatuesit më kërcënues të Asadit. Ai drejtoi Inteligjencën e Forcave Ajrore dhe mbikëqyri një rrjet ambientesh paraburgimi, duke përfshirë burgun famëkeq Mezzeh, ku të burgosurit torturoheshin në mënyrë rutinore.

Ai është një nga shumë figura të larta të regjimit, të kërkuar ose të sanksionuar në mbarë botën, që kanë braktisur shtëpitë e tyre në zonat e pasura të Damaskut dhe janë zhdukur.

Gjetja e këtyre njerëzve që sunduan Sirinë me grusht të hekurt do të jetë e vështirë. Disa kanë frikë se do të arrijnë marrëveshje politike jashtë vendit dhe do t’i shmangen drejtësisë.

Hayat Tahrir al-Sham (HTS), i cili udhëhoqi fushatën për rrëzimin e regjimit, është zotuar se do t’i kërkojë ata brenda Sirisë. Rebelët e lidhur me grupin tani pushtojnë banesën e Hassanit dhe një shënim i shkruar me dorë në derën e përparme i paralajmëron njerëzit të mos hyjnë.

Kur i pyetën se ku mund të kishte shkuar Hasani, njëri buzëqeshi dhe u përgjigj: “Nuk e di – në ferr”.

‘Rojet e tij më kërcënuan se do të më vrisnin qenin’

Shumë apartamente në rrugën e qetë të Hassanit në Damaskun qendror tani janë mbyllur. Trokitjet në dyer mbeten pa përgjigje.

Ata që deshën të flasin i treguan BBC-së për frikën e tyre për të jetuar në një rrugë me një kriminel lufte të kërkuar.

“Kishim shumë frikë të flisnim. Ishte e tmerrshme të jetoje pranë tyre”, thotë gruaja që e pa atë duke ikur.

Hassan kërkohet në SHBA për “përfshirje në konspiracion për të kryer trajtim mizor dhe çnjerëzor të të burgosurve civilë, përfshirë shtetasit amerikanë”.

Ai u dënua në mungesë në fillim të këtij viti në Francë për rolin e tij në burgosjen, zhdukjen dhe torturimin e dy shtetasve siriano-francezë.

Edhe Gjermania e do atë. Një njoftim i Interpolit tregon një fotografi të Hassanit së bashku me një shënim që ai kërkohet për “komplot për të kryer krime lufte”.

Atij iu ndalua udhëtimi dhe i kishin ngrirë asetet për shkak të shtypjes së protestuesve civilë. Në prill të vitit 2011, Shtetet e Bashkuara thonë se personeli i Inteligjencës së Forcave Ajrore hodhi gaz lotsjellës dhe municion të vërtetë ndaj turmave protestuese në Damask dhe qytete të tjera, duke vrarë të paktën 43.

Njerëzit në rrugë përshkruajnë një figurë të frikshme që ishte e paarritshme dhe gjithmonë e rrethuar nga roje.

Një postbllok i improvizuar sigurie jashtë ndërtesës së banesës së Hassan-it, kishte vazhdimisht personel ushtarak. Një natë para rënies së regjimit, burrat thjesht hoqën uniformat dhe hodhën armët, sipas një fqinji tjetër.

“Ishte hera e parë që e pashë këtë postbllok pa drita, pa tinguj, pa zhurmë”, thotë 27-vjeçari Amr al-Bakri, një regjisor që jeton me familjen e tij në ndërtesën ngjitur.

Ai tha se vendasit “e dinin se çfarë u bëri sirianëve – jashtë Damaskut dhe në Damask – kështu që ne e dimë, por nuk mund të themi asgjë, vetëm ‘mirëmëngjesi zotëri’. Ai nuk do të thoshte asgjë”, shtoi ai.

Amr thotë se familja e tij duhej të jepte qenin e tyre të përkëdhelur, pasi rojet e Hassanit e kërcënuan se do ta vrisnin nëse nuk ndalonte së lehuri.

Kur familja e Amrit kërkoi që postblloku i rojeve të zhvendosej nga jashtë shtëpisë së tyre, atyre iu tha se në vend të kësaj duhej të ndryshonin shtëpinë, thotë ai.

Rojet bënin kontrolle të rregullta në rrugë dhe kontrollonin çantat e vizitorëve.

“Ndonjëherë nëse do të kisha një hidraulik ose punëtor për të ardhur dhe për të rregulluar diçka, një nga rojet vinte dhe kontrollonte nëse kishte vërtet diçka që duhej rregulluar”, thotë gruaja që jeton në ndërtesën e Hassanit.

Fqinjët thonë gjithashtu se Hasani kishte një “linjë të artë” për energjinë elektrike, që nënkuptonte se dritat e familjes së tij ishin gjithmonë të ndezura, ndërsa shtëpitë e tjera në lagje ishin në errësirë.

Burri i tha BBC News se kishte qenë në burg – jo në Mezzeh por diku tjetër – dhe ishte torturuar atje.

Një shitës lokal, Mohammed Naoura, thotë se nuk e pëlqente Hassanin, por duhej të paraqitej se kinse e mbështeste.

“Ne jemi të lumtur tani. Askush nuk besonte se kjo do të ndodhte ndonjëherë”, shtoi ai. /Telegrafi/