Dje pasdite, u ula në një kinema në Leicester Square, në qendër të Londrës, dhe pashë këtë film të ri dhe shumë të vlerësuar.

Shkruan: Richard Pendlebury

Përvoja ime e parë e të qenit në shënjestër të armëve të zjarrit ndodhi ndërsa isha shtrirë në një livadh alpin afër Batushës, Kosovë, në një mëngjes të lavdishëm pranvere të vitit 1999. Unë isha strehuar pranë një force guerrileje shqiptare. Një plumb kaloi mes hundëve tona, mes meje dhe një guerrilsi. Nuk do ta harroj kurrë zhurmën! Isha sa i habitur aq edhe i frikësuar.

Dje pasdite, u ula në një kinema në Leicester Square, në qendër të Londrës, dhe pashë këtë film të ri dhe shumë të vlerësuar.

Është përshkruar si portretizimi më i saktë i betejës që është parë ende në ekranin e argjendtë. U largova duke mos ditur plotësisht se çfarë ndjeva, përveçse e njoha atë si një lloj të vërtetë. “Warfare” u shkrua dhe u drejtua nga Alex Garland – autor anglez i “The Beach” dhe regjisor i thrillerit distopian ‘Lufta Civile’ – dhe ish-Marina e SHBA-së, Seal Ray Mendoza.

Filmi bazohet në shërbimin e këtij të fundit në Irak, konkretisht në atë që ndodhi me Mendozën dhe togën e tij një ditë në nëntor 2006 në qytetin Ramadi, 70 milje në perëndim të kryeqytetit të Bagdadit.

Ndryshe nga filmat e tjerë të luftës që tani konsiderohen si klasikë të zhanrit, ky film shmang pothuajse çdo detaj të jashtëzakonshëm.

Ne mësojmë pak ose aspak për personazhet individuale ose jetën e tyre të brendshme ose shtëpiake.

Nuk ka asnjë histori paralele për një interes dashurie ose alkoolizëm si në filmin e Luftës së Dytë Botërore, Ice Cold In Alex. Asnjë ushtar Ryan për të shpëtuar, as kolonel Kurtz për të gjetur dhe vrarë.

Bëhet fjalë thjesht për atë që ndodh kur një grusht ushtarësh profesionistë elitë e gjejnë veten të bllokuar për disa orë në një shtëpi në një lagje shumë armiqësore, ndërsa një numër shumë më i lartë armiqsh afrohet për të vrarë.

Asgjë e madhe nuk ndodh në gjysmën e parë të filmit të gjatë 95-minutësh. Pastaj një granatë hidhet nga një dritare nis edhe ferri. Kjo është kinema e vërtetë. Gjithçka që shohim, ndodhi, me aq sa mund të kujtojnë pjesëmarrësit. Ajo që në të vërtetë vihet në pah si kurrë më parë është fizika e betejës dhe e vrasjes – plumbat që thyejnë barrierën e zërit dhe depërtojnë në mish. Çfarë ndodh më pas me atë mish dhe me kockat poshtë; mbaresat nervore. Si viktima dhe ata përreth tij reagojnë ndaj këtij ndikimi?

Ka shumë trafik radiofonik me britma dhe ethe. Si dhe të shtëna me armë zjarri në një hapësirë ​​të mbyllur. Është një mbingarkesë shqisore.

Vdekja e një përkthyesi irakian, i cili është rrahur për të hyrë në vijën e qitjes, përpara kolegëve të tij amerikanë, është e tmerrshme, degraduese dhe e përshkruar me detaje të gjalla anatomike. Ai është në copa. Organet e tij të brendshme janë të ekspozuara. Pjesët e tjera të trupit të tij, të shpërndara, ofrojnë një sfond për pjesën tjetër të aksionit.

Në Kosovë, kisha hasur në një ushtar jugosllav që dekompozohej në bar, ai ishte vetëm një formë.

Në film, civilët irakianë trajtohen me njëfarë mirësjelljeje. Ndryshe e mbaj mend. Në kohën kur shfaqet filmi, unë punoja në Bagdad. Dodge City. Me të drejtë, amerikanët kishin frikë nga më e keqja. Vdekja ishte në çdo cep./ZËRI