Nji qetësi trishtuese ka mlue katunin.

Shllungat e fundit t’tymit janë shkri n’kaltrinë e qiellit.

Zjermi gërmadhave gati o shue.

Asnji gjurmë njeri. Asnji za.

Grumbuj trupash nji mbi nji bajnë mozaikun e apokalipsës.

Atij t’projektuem prej trunit njerëzor.

Katër S-ja n’lëvozhgë lisi…

Nji kambë ktu, nji krye atje, trupa si kuaj deti,

torso, pa gjymtyrë, mushkni e zorrë përziet,

sy t’ngrimë që shkëlqejnë si fosfor, fmijë t’coptuem,

mish i grimë dhe gjak. Shumë gjak.

Era shpupuritë flokët e kokave të preme.

Korbat bajnë dasmë. Gosti e papame.

Mas tyne kanë me ardhë minjtë…masnej krymbat…

ushqim i bollshëm për krejt.

T’nesërmen, punë fati, fotot me trupa t’gjymtuem

muj dalin n’ndonji faqe gazete a agjencie t’huej lajmesh.

Nashta edhe ndonji TV. Por publiku botnor

si zakonisht, ndrron kanal. Telepiloti o pshtim.

Pamje t’randa, pamje që nuk shkojnë me venë t’kuqe,

pamje makabre që ta idhtsojnë darkën.

“𝐹𝑢𝑛𝑑𝑠ℎ𝑒𝑘𝑢𝑙𝑙𝑖 𝑋𝑋, ℎ𝑎𝑙𝑎 𝑣𝑟𝑎ℎ𝑒𝑛 𝑝𝑒̈𝑟 𝑡𝑜𝑘𝑎…

𝑁𝑗𝑒𝑟𝑒̈𝑧 𝑡’𝑚𝑗𝑒𝑟𝑒̈!”

Trupat e gjymtuem mujnë me kenë

dëshmi empirike për do pleq t’urtë,

fisnik t’huej, që mun’ ja vnojnë gishtin kresë

e me menue se o marre për civilizimin krejt kjo,

e se kshtu s’shkon ma!

Masnej do demagogë,

me parrulla humanizmi n’kmisha

me i shtrue hartat n’tavolinë

tuj kqyrë rreptë zuzarët luftëbamës

e me ba ata që granatat se bajnë dot…

Me i kapë gërshantë

me ja pre teshat nji vendi,

me e pre fatin e nji populli.

Si gjithmonë, pas çdo lufte!