Gratë që nuk flenë mjaftueshëm mund të kenë një rrezik të shtuar të diabetit, një efekt edhe më i theksuar te femrat në postmenopauzë, zbulon një studim i ri.

Shkurtimi i gjumit për vetëm 90 minuta rriti rezistencën ndaj insulinës te gratë që ishin mësuar të bëjnë gjumë adekuat, thonë studiuesit në Universitetin e Kolumbisë.

Gjetjet janë të parat që tregojnë se edhe një deficit i butë i gjumit i bërë për gjashtë javë mund të rrisë rrezikun e diabetit, thanë studiuesit.

“Gjatë jetëgjatësisë së tyre, gratë përballen me shumë ndryshime në zakonet e tyre të gjumit për shkak të lindjes së fëmijëve, rritjes së fëmijëve dhe menopauzës”, tha studiuesja kryesore Marie-Pierre St-Onge, drejtore e Qendrës së Ekselencës për hulumtime në Universitetin Columbia në New York City. “Dhe më shumë gra sesa burra kanë perceptimin se nuk po flenë mjaftueshëm”.

Për këtë studim, St-Onge dhe kolegët e saj regjistruan 38 gra të shëndetshme, 11 prej të cilave kishin kaluar në menopauzë.

Të gjitha gratë flinin në mënyrë rutinore të paktën shtatë orë çdo natë.

Sasia e rekomanduar e gjumit për një shëndet optimal është midis shtatë dhe nëntë orë, thanë studiuesit, por rreth një e treta e amerikanëve flenë më pak se kaq.

Secilës prej grave iu kërkua të merrte pjesë në dy faza të ndryshme të studimit, në mënyrë të rastësishme.

Grave iu kërkua të ruanin gjumin e tyre të rregullt adekuat në një fazë, por në fazën tjetër atyre iu kërkua të vononin kohën e gjumit me një orë e gjysmë, duke shkurtuar gjumin e tyre total në rreth gjashtë orë.

Çdo fazë zgjati gjashtë javë.

Zvogëlimi i gjumit me 90 minuta për gjashtë javë rriti nivelet e insulinës në gjak agjërues me më shumë se 12% në përgjithësi dhe me 15% në mesin e grave para menopauzës.

Rezistenca ndaj insulinës u rrit me gati 15% në përgjithësi, dhe me më shumë se 20% në mesin e grave në postmenopauzë.

Nivelet mesatare të sheqerit në gjak mbetën të qëndrueshme për të gjithë pjesëmarrësit gjatë gjithë studimit, por studiuesit thanë se ndryshimet në rezistencën ndaj insulinës mund të shkaktojnë që ato të fillojnë të rriten në planin afatgjatë.

Megjithëse rritja e yndyrës në bark është një shtytës kryesor i rezistencës ndaj insulinës, studiuesit zbuluan se efektet e humbjes së gjumit në rezistencën ndaj insulinës nuk ishin të lidhura me ndonjë rritje të yndyrës.

“Fakti që i pamë këto rezultate pavarësisht nga çdo ndryshim në yndyrën e trupit, i cili është një faktor i njohur rreziku për diabetin e tipit 2, flet për ndikimin e reduktimit të lehtë të gjumit në qelizat dhe metabolizmin që prodhojnë insulinë”, tha St-Onge.

Studiuesit do të hetojnë më pas nëse gjumi më i mirë mund të përmirësojë kontrollin e sheqerit në gjak dhe metabolizmin e glukozës.