Nga Lorenzo Kamel, Al jazeera

Kanë kaluar më shumë se dy muaj që kur autoritetet izraelite nisën luftën në Gaza në përgjigje të sulmit të Hamasit, që rezultoi në vrasjen e rreth 1200 njerëzve, kryesisht civilë izraelitë.

Bombardimet e pamëshirshme izraelite dhe sulmet tokësore kanë rrafshuar lagje të tëra dhe kanë vrarë rreth 20,000 palestinezë, më shumë se një e treta e tyre fëmijë.

Qëllimi i deklaruar i sulmit izraelit ka qenë “çrrënjosja” e Hamasit nga enklava, por se sa mund ta arrijnë këtë gjë është vënë në pikëpyetje gjithnjë e më shumë nga zyrtarët dhe analistët e huaj.

Në vend të kësaj, shkatërrimi në shkallë të gjerë i shkaktuar në Gaza, si dhe komunikimet e brendshme tregojnë për një qëllim tjetër që autoritetet izraelite mund të ndërmarrin, raporton abcnews.al.

Sipas një dokumenti nga Ministria e Inteligjencës izraelite, i zbuluar në shtypin izraelit në fund të tetorit, përshkruhet transferimi me forcë i 2.3 milionë banorëve palestinezë të Gazës në Gadishullin Sinai të Egjiptit.

Megjithatë, ne nuk po jetojmë në vitin 1948. Sot, është shumë më e vështirë të zhduken qytetet dhe fshatrat siç u bë 75 vjet më parë gjatë dëbimit të një përqindjeje të madhe të popullsisë palestineze nga vendlindja e saj nga milicitë izraelite, kur, ndër të tjera, mbulimi i mediave ishte shumë më pak se tani.

Prandaj, autoritetet izraelite janë kthyer në atë që ne mund ta quajmë “plani B”: domethënë, ta bëjnë Rripin e Gazës të pabanueshëm, duke lëshuar dhjetëra mijëra tonë bomba.

Strategjia e re po zbatohet duke synuar infrastrukturën civile, duke përfshirë shkollat, universitetet, spitalet, furrat e bukës, dyqanet, tokat bujqësore dhe serat, stacionet e ujit, sistemet e ujërave të zeza, stacionet e energjisë, panelet diellore dhe gjeneratorët.

Kjo kryhet paralelisht me një rrethim të plotë të Gazës, ku ushqimi, uji, energjia elektrike dhe ilaçet janë ndërprerë. Ushtria izraelite lejon futjen e disa kamionëve në ditë, gjë që organizatat humanitare kanë thënë se nuk i plotëson aspak nevojat e popullsisë palestineze, 1.8 milionë prej të cilëve janë zhvendosur brenda vendit.

Kjo ka rezultuar në atë që në mënyrë të ndërsjellë është quajtur “katastrofë”. Palestinezët e Gazës janë  në prag të mbijetesës, ndërsa epidemitë po fillojnë të përhapen, raporton abcnews.al.

Në një postim në hebraisht, Ben Barak shprehu nevojën “për të ndërtuar një koalicion vendesh dhe financime ndërkombëtare që do t’i lejojë banorët e Gazës që duan të largohen të absorbohen në ato vende nëpërmjet marrjes së një shtetësie”.

Dëbimi, sipas fjalëve të Ben Barak, është një “mundësi për banorët e Gazës për t’i shpëtuar frikës nga Hamasi, i cili i përdor ata si mburoja njerëzore”.

Ironia, natyrisht, është se civilët palestinezë shpesh përdoren si “mburoja njerëzore” nga vetë ushtria izraelite. Por përtej kësaj, së bashku me theksimin mbi largimin “vullnetar”, zhvendosja e detyruar është bërë gjithashtu më e lehtë për komunitetin ndërkombëtar me pretendimet se palestinezët janë me të vërtetë vetëm arabë, dhe për këtë arsye mund të zhvendosen lehtësisht në vende të tjera arabe.

Izraeli i ka quajtur prej kohësh 156,000 palestinezë (dhe pasardhësit e tyre) që arritën të mbesin brenda kufijve të tij pas vitit 1948 “arabë”, duke u mohuar atyre identitetin e tyre palestinez.

Siç pohoi dikur kryeministri Benjamin Netanyahu, “Qytetarët arabë të Izraelit kanë 22 shtete kombëtare. Ata nuk kanë nevojë për një tjetër.” Shekuj më vonë, më 3 shtator 1921, një editorial i botuar në gazetën në gjuhën arabe Falastin theksonte: «Ne fillimisht jemi palestinezë dhe më pas arabë».

Që palestinezët nuk janë thjesht “arabë” është e ditur nëse rikthehemi pas në vitet në të cilat Bregu Perëndimor u pushtua (1948-1967) nga Jordania: një okupim që u kundërshtua nga popullsia lokale në atë kohë, mbi të gjitha nga luftëtarët e Fatah, deri në atë pikë sa mbreti Husein u ndje i detyruar të vendoste ligjin ushtarak.

Në Gaza, e cila ishte nën kontrollin egjiptian gjatë së njëjtës periudhë, palestinezët u përballën me represion të ashpër, iu mohua shtetësia dhe kishin shumë pak kontroll mbi administratën lokale, raporton abcnews.al.

Shumica e tyre jetonin në kushte shumë të këqija, kryesisht në kampe refugjatësh, pasi ishin dëbuar nga milicitë izraelite nga fshatrat përreth Rripit të Gazës, duke përfshirë Huxh, Najd, Abu Sitta, Majdal, al-Jura, Yibna dhe Bayt Daras.

Këto tre fshatrat e fundit, në veçanti, janë ato nga ku tre themeluesit e Hamasit, Ahmed Jassin, Abd al-Aziz al-Rantisi dhe Ibrahim al-Jazuri u dëbuan me familjet e tyre kur ishin fëmijë.

Presidenti i Egjiptit Abdel Fattah el-Sisi ka refuzuar vazhdimisht dhe në mënyrë të qartë “zhvendosjen e palestinezëve nga toka e tyre”. Ai, si paraardhësit e tij, i sheh palestinezët si një rrezik sigurie. Nëse ata do të dëboheshin në Sinai, ai ka frikë se gadishulli do të bëhej një bazë operacionesh për luftëtarët palestinezë, gjë që mund ta tërhiqte Egjiptin në një luftë tjetër.

Jordania është gjithashtu e shqetësuar për dëbimin e palestinezëve nga Bregu Perëndimor në territorin e saj dhe Mbreti Abdullah dhe qeveria e tij e kanë bërë të qartë se diçka e tillë nuk do të ndodhë.

Siç ka argumentuar Ministri i Jashtëm jordanez, Ayman Safadi: “Bëni çfarë të doni. Shkoni, shkatërroni Gazën. Askush nuk po ju ndalon dhe pasi të keni mbaruar, ne nuk do ta pastrojmë rrëmujën tuaj.”

Aftësia e Izraelit për të realizuar “Planin B” të tij është me të vërtetë në pikëpyetje. Në vitin 1950, Kombet e Bashkuara sugjeruan rivendosjen e mijëra palestinezëve nga Rripi i Gazës në Gadishullin Sinai.

Propozimi hasi në rezistencë të ashpër nga vetë refugjatët dhe si përfundim nuk u realizua.

Sot situate është edhe më e vështirë./abcnews.al