Përktheu nga frëngjishtja: Agron Tufa, shkrimtar

Vrundujt e erës frynin mes korijeve të qarrishtës,

Shtërzonte një grua, si t’ish tue lindun nga zori

Dhe rana ia rrihte lëkurën cullake, të shkumëst,

Dy kambët e saj u hapën mbi fatin tim prej dashnori.

Deti u tërhoq përtej cakut të mrekullive

Ku hapeshin mundësitë, në një dhé të zi e të butë;

Unë prita mëngjesin, kthimin e orakujve,

Buzët m’u hapën për një klithmë të padukë

Ti ishe i vetmi horizont i natës sime sterrë;

Mëngjesin tek njihnim, kurmesh fqinje prore,

Përshkuam ne, pa vuajtje e pa poterë,

Lëkurat e mbivendosuna të pranisë hyjnore

Para se me ra në një rrafsh të përfushtë

Cit me kurme t’pajetë, cullakë e të ngrimë,

Kemi ecë bripërbri një udhëze të ngushtë,

Kemi pasë çaste t’papërligjuna dashnie.