Rreth 35 për qind e popullatës së botës vozitin në anën e majtë, e vendet që praktikojnë një gjë të tillë janë ish-koloni të Britanisë së Madhe.

Kjo praktikë e pazakontë huton pjesën tjetër të botës, por ekziston një arsye interesante për këtë.

Në të kaluarën pothuajse të gjithë kanë vozitur në anën e majtë të rrugës, për ishte opsioni më i kuptueshëm për shoqëritë feudale dhe të dhunshme.

Meqenëse shumica e njerëzve janë të ‘djathtë’, ‘shpatarët’ preferonin të ngjiteshin në anën e majtë, në mënyrë që dora e djathtë të ishte më afër kundërshtarit dhe këmisha e tyre larg tyre, në mënyrë që të mos i lëndonin.

Për më tepër, ishte më e lehtë për një person të djathtë të hipte në kalë nga ana e majtë, pjesërisht për shkak të shpatës që mbante në anën e majtë.

Ishte më e sigurt të hipje dhe të zbresësh një kal nga ana e rrugës, kështu që rregulli i lëvizjes në anën e majtë imponohej vetvetiu si logjik dhe praktik.

Megjithatë, në fund të viteve 1700, shoferët në Francë dhe SHBA filluan të transportonin prodhime bujqësore në vagonë ​​të mëdhenj të tërhequr nga disa kuaj.

Ky vagon nuk kishte vend shoferi, por shoferi u ul në kalin e majtë të pasmë, në mënyrë që të mbante të lirë dorën e djathtë për të goditur me kamxhik “skuadrën”.

Duke qenë se ai ishte ulur në anën e majtë, gjë që i jepte një pamje më të mirë të ngarkesës, ishte e natyrshme që karrocat të lëviznin në anën e djathtë.

Në Rusi, karrocat udhëtonin në anën e djathtë, e cila u konfirmua zyrtarisht vetëm në vitin 1752 me një dekret të Perandoreshës Elizabeth.

Për më tepër, Revolucioni Francez i 1789-ës i dha një shtysë të madhe udhëtimit të krahut të djathtë në Evropë. Fakti është se para Revolucionit, aristokracia udhëtoi në anën e majtë të rrugës, duke e detyruar fshatarësinë në të djathtë.

Rregulli zyrtar i timonit të djathtë u prezantua në Paris në 1794, pak a shumë paralel me Danimarkën, ku drejtimi i timonit të djathtë u bë i detyrueshëm një vit më parë.

Më vonë, pushtimet e Napoleonit e shtrinë këtë rregull në vende të tilla si Belgjika, Holanda dhe Luksemburgu, Zvicra, Gjermania, Polonia dhe shumë pjesë të Spanjës dhe Italisë.

Shtetet që i rezistuan Napoleonit ruajtën sundimin e së majtës. Natyrisht, po flasim për Britaninë, Austro-Hungarinë dhe Portugalinë. Kjo ndarje evropiane midis kombeve “të majta” dhe “të djathta” do të mbetej e fiksuar për më shumë se 100 vjet, deri në periudhën pas Luftës së Parë Botërore.

Tendenca midis kombeve ndër vite ka qenë drejt drejtimit në të djathtë, por Britania ka bërë çmos për të parandaluar homogjenizimin global.

Me zgjerimin e udhëtimeve dhe ndërtimit të rrugëve në shekullin e 19-të, rregulloret e trafikut u miratuan në çdo vend. Vozitja në të majtë u bë e detyrueshme në Britani në 1835.

Vendet që ishin pjesë e Perandorisë Britanike ndoqën shembullin. Kjo është arsyeja pse deri më sot India, Australia dhe ish-kolonitë britanike në Afrikë lëvizin në të majtë. Përjashtim nga rregulli është Egjipti, të cilin Napoleoni e pushtoi përpara se të vinin britanikët.

Japonia nuk ishte kurrë pjesë e Perandorisë Britanike, por trafiku i tyre ndjek gjithashtu rregullin e anës së majtë. Përkatësisht, në vitin 1872 u prezantua hekurudha e parë japoneze, e ndërtuar me ndihmën teknike të britanikëve.

Gradualisht, u ndërtua një rrjet i madh linjash hekurudhore dhe tramvaji, dhe natyrisht të gjithë trenat dhe tramvajet lëvizën në anën e majtë. Megjithatë, u desh gjysmë shekulli derisa në vitin 1924 ngasja në anën e majtë u shkrua qartë në ligj.

Disa pjesë të Kanadasë vazhduan të lëviznin në të majtë deri pas Luftës së Dytë Botërore. Territori i kontrolluar nga francezët (nga Quebec deri në Luiziana) u zhvendos në të djathtë, por territori i pushtuar nga anglezët (British Columbia, New Brunswick, Nova Scotia, Prince Edward Island dhe Neëfoundland) u mbajt në të majtë.

British Columbia dhe provincat e Atlantikut u zhvendosën në të djathtë në vitet e 20-ta për t’u lidhur me pjesën tjetër të Kanadasë dhe SHBA-së.