Një legjendë thotë se një hyjni e egër jeton në majë të saj, ndërsa një tjetër thotë se një ari është fajtor për gjithçka

Shkëmbi 398 metra i lartë, i quajtur Kulla e Djallit, ndodhet në shtetin Wyoming.

Banorët autoktonë që jetonin pranë saj e konsideronin atë një krijim të forcave të mbinatyrshme.

Edhe pse kulla u shfaq si rezultat i proceseve natyrore, shkëmbi fillimisht u quajt Shpella e Ariut.

Por pas një ekspedite në vitin 1875, një përkthyes përktheu gabimisht fjalët e një kryeplaku indian të fisit Lakota – atraksioni u quajt Shtëpia e Zotit të Keq, ndërsa më pas Kulla e Djallit.

Indianët besonin se në majën e këtij shkëmbi gjigant jeton një hyjni e egër, e cila herë pas here zemërohet me njerëzit dhe duke lozur dhe duke i rënë daulles, shkakton bubullima dhe shpall se po fillon hakmarrjen.

Edhe pse kjo nuk është legjenda e vetme që lidhet me këtë vend, sigurisht që është më popullorja.

Së bashku me atë që shpjegon emrin Strofka e ariut, dhe ka të bëjë me shtatë motrat që u sulmuan nga një ari teksa po ecte në pyll. Sa herë që vajzat shihnin një ari, ato ngjiteshin në një shkëmb të vogël dhe fillonin t’i luteshin Zotit që t’i shpëtonte. Zoti i dëgjoi lutjet, guri filloi të rritet me shpejtësi në një madhësi të madhe. Ariu nuk mundi të arrinte motrat dhe vetëm gjurmët e kthetrave të tij mbetën në shpatet e malit. Me kalimin e kohës, motrat u shndërruan në yje.

Kulla e Djallit u krijua nga veprimi i proceseve natyrore

Për gjeologët, nuk është mister se si u krijua Kulla e Djallit. Disa dhjetëra miliona vjet më parë, deti mbulonte pjesën më të madhe të territorit në të cilin ndodhet. Ata mblodhën sediment të trashë në fund të saj dhe magma lëvizte nëpër vendin ku ndodhet sot kulla. Gëlqerorët, reshjet dhe gurët ranorë u përhapën dhe magma ngrinte përpara se të arrinte në sipërfaqe, duke formuar një trup bazalti në formë kolone në lartësi. Disa milionë vjet më vonë, deti u tërhoq dhe filloi procesi i erozionit që vazhdon edhe sot.