Shkrimtari, publicisti dhe rrokeri i njohur i grupit “Gjurmët”, Migjen Kelmendi, autor i romanit “Gryka e Kohës”, vepër e shkruar në dialektin gegë dhe një botim i UET-PRESS; ka kritikuar me tone të forta kremtimin e 50 vjetorit të Kongresit të Drejtshkrimit të Gjuhës Shqipe të vitit 1972.
Përmes një shënimi të shkurtër në rrjetin social Facebook, Kelmendi shpreh rebelimin e tij për mënyrën se si u festua ky 50 vjetor i Kongresit të Drejtshkrimit, duke shpërndarë dy reagime, të cilat sipas tij, tregojnë qartësisht distancën civilizuese mes njerëzve në atë sallë dhe atyre të tjerëve që s’ishin aty.
“Po e rezervoj për nji moment tjetër reagimin tem ndaj mënyrës se si u festue 50 vjetori i Kongresit të drejtshkrimit, e sidomos ndaj “dashnorit- dhunues” Edi Rama, dhe po i ripostoj këto dy reagime, të cilat përkufizojnë qartësisht distancën civilizuese mes njerëzve në atë sallë, dhe atyne që s’ishin aty”, shkruan ai.
Ardian Vehbiu: Më duhet ta përmbledh edhe një herë pozicionin tim ndaj Kongresit të Drejtshkrimit të vitit 1972 dhe kremtimit të 50-vjetorit të tij, ngaqë po më duket sikur edhe është keqkuptuar.
Unë nisem nga disa FAKTE:
Dhe në bazë të këtyre fakteve, shtroj pyetjen e mëposhtme:
SI MUND TË FESTOHET PËRVJETORI I SANKSIONIMIT TË STANDARDIT TË SHQIPES, NË NJË KOHË KUR KY STANDARD SOT NUK PO FUNKSIONON?
A nuk do të ishte më mirë që, në vend të festimeve BOSHE (kombi ynë, bla-bla-bla, penda e Naimit), të organizohej një diskutim serioz se PSE nuk po funksionon standardi?
Ky ishte edhe thelbi i ndërhyrjes sime. Të tjerat janë diskutime paralele dhe anësore, që mbase do të gjenin vend tek ajo tryezë e rrumbullakët që propozoja – duke filluar edhe me mënyrën si u MBYT gegnishtja letrare në ujërat burokratike.
Standardi gjuhësor është VEGËL që i duhet një shoqërie të avancuar, për të komunikuar mes vedi; përfshi këtu edhe mënyrën si komunikon shteti me qytetarët dhe funksionimin e arsimit publik dhe të mediave.
Nëse kjo vegël nuk po punon mirë, atëherë duhet ndrequr – por në vend që të ulen dhe ta ndreqin, Akademitë po e vënë tani në kornizë dhe po e adhurojnë si të ishte ikonë.
Natyrisht, këto kremtime dhe adhurime nuk i ndihmojnë standardit për asgjë, por u ndihmojnë institucioneve – si Akademitë – që të riprodhohen dhe të ruajnë RELEVANCËN e tyre, në një kohë kur prestigji i tyre ka rënë, sikurse ka rënë vetë prestigji dhe autoriteti i standardit.
Festimet dhe kremtimet dhe jubiletë MASKOJNË një problem alarmant për shoqërinë dhe kulturën.
Shteti – e kam fjalën për Shqipërinë – duhet të ishte alarmuar me degradimin e standardit, sepse, njëlloj si kanarina në minierë, ai lajmëron një krizë në raportet e qytetarëve me shtetin: humbje të besimit dhe të respektit, rrëgjim të autoritetit.
Një standard që nuk arrin të zbatohet, NUK EKZISTON, dhe ashtu na rroftë data kur është sanksionuar.
Blerte Kraja: …i thurin lavde standartit, nje gjuhe laboratori, te krijuar nen nje presion ideologjik, te dhunshem, me shume si shprehje e deshperimit qe perdoruesit e gjuhes shqipe e kane braktisur, ku as vete keta qe jane Shtet nuk e zbatojne ne shkresat zyrtare qe perpilojne. Ngjarjet e vrullshme te pas viteve ’90 ne Ballkan, renia e kufinjve ne boten shqipfolese, gjuha e re teknologjike qe po pushton jetet tona na ve para imperativit te natyrshem per gjetjen e nje ekuilibri te ri rregullash per gjuhen shqipe zyrtare. Sa i takon gjuhes shqipe qe perdorin krijuesit ata jane te lire te eksperimentojne, po te duan te shkruajne edhe ne nendialekt apo ne esperanto, mjafton qe te gjejne lexues qe i kuptojne. Koha per nje komision te ri mbareshqiptar per nje gjuhe shqipe moderne. #gjuheshqipe #shqiptar.
/Liberale.al/