Ata njihen si “Luanët e Atlasit”, skuadra marokene e futbollit që ka grisur librat e historisë në Kupën e Botës. Rrugëtimi i tyre ka përmbysur të gjitha pritshmëritë, duke avancuar thellë në një territor të paeksploruar, më tej se sa ata ose ndonjë ekip tjetër afrikan ka arritur ndonjëherë më parë.

Hartografët e lojës së bukur e dinë se harta e futbollit botëror është rivizatuar përgjithmonë në Katar.

Përparimi i Marokut ka prodhuar disa momente të paharrueshme, një barazim kundër Kroacisë finaliste të vitit 2018, një fitore tronditëse kundër Belgjikës së renditur të dytët dhe një fitore tjetër kundër Kanadasë i pa “Luanët” të ulërijnë në krye të grupit të tyre. Imazhet e trajnerit Walid Regragui duke u hedhur me gëzim në ajër dhe lojtarët që përulen në terren në lutje, janë bërë ikonike. Por padyshim skenat më të fuqishme dhe më të ngrohta të turneut kanë qenë të këtyre heronjve pushtues të ngurtësuar nga beteja që festojnë kaq hapur, dhe nganjëherë, me nënat e tyre.

“Familjet e lojtarëve kanë qenë pjesë përbërëse e suksesit të një skuadre, lojtarët me origjinë të huaj të të cilit vijnë nga gjashtë vende të ndryshme”, tha eksperti i futbollit afrikano-verior Maher Mezahi për “CNN”. Trajneri Walid Regragui u tha atyre: ‘Ne të gjithë kemi bagazhe të ndryshme kulturore, por e vetmja gjë që na bashkon janë prindërit tanë. Dhe ne nuk do të kemi sukses nëse prindërit tanë nuk janë të lumtur”, tha Mezahi.

Është një atmosferë e mirë që është përhapur shumë përtej stadiumeve dhe rrugëve të Katarit, dhe që është në kundërshtim me një narrativë më të zakonshme në një botë arabe të mbushur me papunësi në rritje të të rinjve, inflacion në rritje, norma në rritje të varfërisë dhe dhunë politike.

Është “një burim gëzimi për një rajon që është dëmtuar nga dhuna dhe trazirat”, tha për “CNN” Samia Errazzouki, një kandidate për doktoraturë në historinë e Afrikës Veriperëndimore në UC Davis. “Unë mendoj se ky moment gëzimi rezonon me të gjithë ata që janë të shtypur.”

Suksesi i Marokut i ka dhënë gjithashtu një jetë të re një identiteti dikur të humbur, pasi njerëz nga e gjithë bota arabe festuan fitoret e ekipit. “Njerëzit kishin thënë se nacionalizmi arab ka vdekur, ne nuk jemi më të bashkuar se sot,” tha Mezahi. Olimpiada, gara e Algjerisë në Kupën e Botës 2014, dhe veçanërisht tani kjo, sado e parëndësishme të duket, ekziston dhe ne po e shohim të manifestohet në kohë reale.

Kauza palestineze, e cila është thelbësore për identitetin e shumë arabëve në mbarë botën, ka qenë e gjithanshme në stadiume dhe në rrugë gjatë këtij turneu. Kur skuadra marokene pozoi me flamurin trengjyrësh gjatë festimeve të tyre, kauza, e cila mbështet vetëvendosjen palestineze, përfitoi nga oksigjeni i një platforme mediatike globale.

Një shëtitje natën e së hënës nëpër Souq Waqif të Katarit zbuloi tifozët e futbollit nga i gjithë rajoni të cilët ishin të veshur me flamurin palestinez dhe maroken. “CNN” foli me djem 15-vjeçarë nga Siria dhe Egjipti, vajza 17-vjeçare nga Sudani, një burrë nga Algjeria dhe një tjetër nga qyteti i okupuar i Nablusit në Bregun Perëndimor. “Të gjitha vendet arabe, nga Gjiri në det, janë një trup i vetëm,” tha Anwar Ramadan, i cili eci nëpër Souq me një shall “Palestina e Lirë” rreth shpatullave. Ai tha për “CNN” se e mban flamurin në mënyrë që pjesa tjetër e botës të shohë se “Palestina është e pranishme në çdo cep”.

“Ne shpresojmë që liderët arabë do të jenë në gjendje të bashkojnë këtë rajon në të njëjtën mënyrë që Emiri i Katarit ishte në gjendje të bashkonte të gjithë arabët në këtë vend gjatë Kupës së Botës”, tha Ramadan.

Amro Ali, një profesor i sociologjisë në Universitetin Hassan II të Casablanca, argumentoi se Katari u ka dhënë mbështetësve të çështjes palestineze një hapësirë ​​”të pafiltruar dhe të pandërmjetësuar”, ku ata mund të shprehin solidaritet me gjendjen e palestinezëve në territoret e pushtuara.

Në vitin 2020, Maroku ishte një nga katër vendet arabe që normalizoi marrëdhëniet me Izraelin, duke u larguar nga një politikë rajonale afatgjatë që kushtëzoi normalizimin me përfundimin e pushtimit izraelit të Bregut Perëndimor dhe Gazës, ku Izraeli ende mban një bllokadë krahas Egjiptit. Shfaqjet gjithëpërfshirëse të solidaritetit me palestinezët nxjerrin në pah shkëputjen midis qëndrimeve zyrtare të këtyre qeverive dhe armiqësisë së vazhdueshme ndaj Izraelit.

“Nëse ndonjë gjë, Kupa e Botës ka treguar kontrastin e fortë midis sundimtarëve dhe të sunduarve, midis regjimeve dhe publikut,” tha ai. Palestina nuk është harruar.

Suksesi i Marokut në vitin 2022, dhe krenaria rajonale e cila ka lulëzuar si rezultat, është në kundërshtim me narrativën mbizotëruese në ndërtimin e këtij turneu, i cili u fokusua në abuzimet e të drejtave të njeriut dhe qytetarit. Ndonëse këto ishin të rëndësishme për t’u theksuar, intensiteti i hapur i tregimeve i la shumë banorë të Katarit dhe rajonit më gjerësisht, të tronditur. Shumë në Katar i kanë akuzuar kritikët për racizëm.

Pas ndeshjeve në të cilat Maroku mundi Kanadanë, Spanjën dhe më pas Portugalinë, “CNN” foli me tifozët e ngazëllyer deri në orët e vona të natës. Ata vinin nga Maroku, Egjipti dhe Arabia Saudite, Orlando dhe Londra, dhe shpesh reagimi i tyre ekstaz ndaj rezultatit do të kalonte, të pakërkuar, në lëvdata për mikpritësit e turneut. “Unë mendoj se jam me siguri në një ëndërr,” tha një burrë, para se të përfshihej nga turma, “Faleminderit Katar për organizimin e madh.” Një tjetër mbështetës tha se shpresonte që Maroku mund ta bënte rajonin arab krenar, përpara se të shtonte: “Dua të falënderoj Katarin për këtë ngjarje, duke bashkuar të gjitha kombësitë e ndryshme, duke na bërë të ndihemi njësoj, si vëllezër”.

Pak ditë para se të filmohej duke kërcyer me nënën e tij, mesfushori Sofiane Boufal falenderoi fansat e tij. “Të gjithë marokenët në mbarë botën, të gjithë njerëzit arabë dhe të gjithë njerëzit myslimanë.” Por trajneri i tij është përpjekur ta riformulojë atë si një arritje për kontinentin e tij, dhe jo për folësit e gjuhës arabe. “Unë nuk jam këtu për të qenë politikan,” tha Regragui për revistën “Goal”. “Ne duam të mbajmë flamurin e Afrikës lart ashtu si Senegali, Gana dhe Kameruni. Ne jemi këtu për të përfaqësuar Afrikën.”

Mund të ndihet sikur ka një ndjenjë fati në të gjitha. Ekipi i futbollit i Marokut mbizotëroi ndaj dy prej ish-kolonizuesve të tyre, Spanjës dhe Portugalisë, dhe përballet me një të tretë, Francën, në gjysmëfinalen historike të mërkurën mbrëma.

Si një vepër arti, të gjithë mund të bëjnë interpretimin e tyre të rrugës së Marokut drejt lavdisë.

Sporti ka pasur gjithmonë fuqinë për të ndryshuar botën, por pavarësisht se çfarë ndodh për shkak të këtyre katër javëve në Katar, lojtarët, tifozët dhe gazetarët që mbulojnë ndeshjet e dinë se nuk ka nevojë të përforcohet përtej linjës prekëse për të qenë i veçantë. .

Gazetarët sportivë marokenë që mbulojnë ndeshjet kanë thënë se po përpiqen të thithin çdo detaj, sepse e dinë se në 40 vjet, brezat e ardhshëm do të kërkojnë një riprodhim të brendshëm të këtyre ngjarjeve historike.

Deri atëherë, historia do të jetë një përrallë. Lojtarët do të jenë shndërruar në figura thuajse mitike dhe kasti mbështetës, veçanërisht femrat, do të jetë në qendër të tij. Krenaria e nënave të “The Atlas Lions” nuk do të harrohet kurrë.

Përkthyer nga Hergi Llupi, burimi CNN